“Hoe gaat het met je bedrijfje?” De vraag krijg ik de laatste tijd vaker en ik weet nooit echt goed wat ik erop moet antwoorden. Hij irriteert me een beetje, als ik eerlijk ben. Waarom? Omdat het niet bepaald storm loopt. En dat is wat ik dan ook zeg. Meteen daarachter aan komt dan uit mijn mond; “Maar ik ben nog maar net begonnen! Het kost tijd om gezien en onthouden te worden. Dat komt wel.” Mezelf en ‘Handsaam onderhoud’ meer laten zien staat op dit moment bovenaan mijn puntenlijstje. Werken aan mijn zichtbaarheid. Dat zichtbaar worden deed ik afgelopen zomer al bij de foto-dag die ik had met Evelyn Koelewijn. Maar een andere manier ervan, vertellen over mijn hand- en nagelverzorgingshuiskamer, dát vind ik een grotere uitdaging. Oh, en ik werk ook aan een beter antwoord op die ene vraag.
In de lift
Vrij snel na het ontstaan van het idee voor ‘Handsaam onderhoud bij Petra’ wilde ik er mensen over vertellen. Was er heel enthousiast over! Maar ik vond het ook heel spannend om er met mensen in mijn directe omgeving over te praten. Met bonzend hart vertelde ik het dan, afwachtend wat de reactie zou zijn. Hopend op een enthousiaste reactie, en die kreeg ik wel veel. Ook al hoefde niet iedereen het net zo leuk te vinden als ik. Ik kon dan mijn verhaal en motivatie duidelijk maken voor mezelf; waarom ging ik dit doen? Een ‘elevator – pitch’ – verkooppresentatie- proberen te maken. In een paar zinnen vertellen wat mijn idee was en het idee erachter. Al een aantal keer kon ik hem oefenen en bijschaven. ‘Goede pitch!’ kreeg ik wel eens terug, maar een actie-reactie bleef uit. Ik begrijp nu dat ik het beter kan zien als zaadjes planten. Steeds zichtbaarder worden. Ook al had ik graag meteen een volle agenda gehad, nog steeds kan ik oprecht zeggen dat het écht goed voelt. Dit pad waar ik nu op wandel. Misschien is dat een antwoord wat ik kan geven op die ene lastige vraag….?
Terug naar het promotie maken. Want dat begon toen ik mijn visitekaartjes kreeg pas écht. Zodra ze klaar waren heb ik er een paar neergelegd bij de supermarkt. En een aantal keer aan bekenden meegegeven. Zij hadden dan iemand in hun omgeving die misschien geïnteresseerd was om langs te komen. En ik ben dan zo’n typisch beginnende ondernemer die meteen de volgende dag een telefoontje verwacht. Die niet kwam (natuurlijk), want zo’n tip gaat eerst naar het achterhoofd. Ik denk dat sommige mensen het ook wel uit beleefdheid aannemen, maar er niet echt iets mee gaan doen. Dat is jammer, maar een risico wat je neemt. Er hoeft maar één iemand te zijn die het wél oppakt en verder zal verspreiden.
Win-win situatie
Ik ben nog steeds vrijwilliger bij Terwille Verslavingszorg, alleen ga ik niet meer iedere week naar kantoor. Ook niet wanneer het weer mag… De stichting heeft twee keer in het jaar een sponsoractie (hardlopen en een herfstwandeling) om geld op te halen voor de stichting. Daar blijf ik me voor inzetten! Ik krijg enorm veel energie van die dagen; je ziet waar je het voor doet. Ook dit jaar hielp ik mee; beide evenementen konden doorgaan! Wat ik niet zag aankomen, is dat meehelpen op die dagen een win-win situatie voor mij opleverde. Over zichtbaarheid gesproken… Nienke (hoofd Communicatie) had ik al eerder verteld over mijn serieuze bedrijfsplannen. Tijdens een bespreking met de andere vrijwilligers noemde ze ‘Handsaam onderhoud’. Of ik het niet leuk vond om een cadeaubon weg te geven aan de deelnemer én het team die het meeste sponsorgeld had opgehaald? Mijn hart ging meteen een beetje sneller kloppen. Dat was een superidee! Eerlijk; ik dacht er op hetzelfde moment toch stiekem ook aan om een bon te sponsoren. Maar wilde ik dat echt wel? Het kon in mijn ogen niet; als je vrijwilliger bij een organisatie bent op een evenement, reclame voor jezelf maken! Nienke zag dat anders; ze wilde iets terug geven voor de tijd die ik gaf om te helpen bij het evenement. Toen dacht ik, wat als het me wel een paar gasten oplevert? En dus sponsorde ik cadeaubonnen en werden mijn visitekaartjes in cadeau tasjes gedaan. Ook bedacht ik op het laatste moment dat het misschien wel leuk was om iedere deelnemer een korting bon te geven. Ik vroeg het Nienke en haar antwoord was natuurlijk heel enthousiast ‘Ja, dat mag!’.
Op de dag van het hardloopevenement werden mijn visitekaartjes en flyers uitgestald op een promotietafel. Dat stond wel heel stoer! Er kwamen helaas niet veel mensen naar me toe, maar ik raakte wél met iemand in gesprek. Zij is inmiddels ook al bij me op bezoek is geweest! En ze heeft mijn visitekaartje aan een kennis gegeven. Die ene persoon dus die het wél oppakt en het verder verteld.
Het gesprek aan gaan en (nog meer) zaadjes planten
Tijdens de lunch na de herfstwandeling zag ik verschillende dames meteen de inhoud van hun cadeau tasje bekijken. Ik wilde niet staren, maar ik zag in mijn ooghoeken dat hier en daar mijn kaartje bekeken werd. Tot dat ik voelde dat ík bekeken werd! Een van de dames had mijn kaartje ook gevonden en meteen mijn website opgezocht. Het was één van de dames die een cadeaubon had gewonnen.
Ik hoor vaker van mensen dat ze denken / invullen dat ik nagelstylist ben. Ook iemand uit het groepje waar ik bij stond, dacht dat. Een nagelstylist richt zich vooral op nagels lakken en figuurtjes maken. Prachtig om te zien, echt een kunstvorm! Maar helemaal niets voor mij. Blij was ik dat ik deze mogelijke gast (klant) goed kon uitleggen dat ik dat dus juist niet doe. En hen vertellen dat ik me richt op de basiszorg voor handen en wat luxere aanvullingen. Het voelde heel goed dat ik de kans kreeg (en nam ook) om met deze dames te praten en het misverstand weg te nemen. En nu maar zien of er ook echt iemand gebruik gaat maken van de korting bon. Zaadjes planten, dat kan ik doen en de rest is aan de persoon zelf. Op vraag “Hoe gaat het met je bedrijfje?” weet ik nu wat ik moet antwoorden. “Het loopt nog niet heel hard, maar dat komt wel. Ik heb al een paar mensen mogen ontvangen en dat ging heel goed. Het voelt nog steeds allemaal zo goed en ik ben trots op wat ik tot nu toe heb bereikt! Alsof ik dit moest gaan doen.”