Mijn hoofd zat weer vol. En deze keer hielp het niet om dat wat er zat in mijn planner te zetten. Want alles stond er al. Ik wist en weet wat ik de komende weken ga doen en wanneer. Waarom ik dan toch onrustig was had ik geen antwoord op. Schrijven erover lukte ook niet goed, daardoor bleef het hier ook stil. Ik kwam de afgelopen weken tot een paar ontdekkingen. En die moest ik eerst een beetje op me laten inwerken, en vooral gaan denken in oplossingen. Wat toch ook wel even schakelen was voor mij. Maar opgeven staat ergens achterin mijn woordenboek. ‘Als het plan niet werkt, verander het plan. Niet het doel.’ Eén van de teksten die boven mijn bureau hangt. Deze woorden passen heel goed bij mij op dit moment.
Samenwerken
In mijn laatste blog vertelde ik over de eerste behandeling die ik deed bij één van mijn proefpersonen, een vriendin. Het voelde heel goed om voor haar handen te zorgen, maar echt lekker zat ik niet. En dan bedoel ik; ik kon er toch niet helemaal goed bij. Haar voeten zaten me een beetje in de weg, waardoor goed voor de tafel zitten, niet goed lukte. En de voorkant van mijn stoel kwam regelmatig tegen haar voeten aan, wat voor haar weer niet zo fijn moet zijn geweest. Ze kan haar benen niet onder haar stoel buigen, dus haar dat vragen te doen had geen zin. Zo werkt het voor ons allebei net niet. Want het moet voor ons allebei een ontspannen moment zijn. Ik wil en kan niet voor haar denken. En dus moeten we samenwerken om tot een oplossing te komen. We gaan samen denken in oplossingen. Misschien kan ze opzij gaan zitten en haar arm uitstrekken over de tafel? Dan hebben haar benen de ruimte en kunnen die van mij goed onder de tafel. Probleem opgelost, maar er was nog iets.
Klant is koning(in) maar…
Ik had een paar van haar nagels gevijld en kreeg kramp in mijn vingers en pols. Lag dat aan de vijl? Of waren haar nagels heel hard? Ik had op dat moment geen antwoord maar wist wel dat het me veel tijd kostte om alle nagels te vijlen. En mijn vingers werden stijver en ik kreeg meer kramp. Niet echt ontspannend! Hier moest ik iets anders op verzinnen… Want ik moet ook een beetje zuinig zijn op mijn eigen handen. Als ik ze niet (goed) meer kan gebruiken, heb ik zelf een probleem.
“De klant is koning(in), maar je bent er zelf ook nog!” zegt ze als ik er met haar over praat. Mijn moeder komt later in de week met het idee om een elektrische vijl te gaan gebruiken. Dan kost het vijlen me minder tijd, minder energie en mijn eigen handen blijven heel en kramploos. Win-win-win!
Ja, dat wel. Maar ik hoor ook mijn hoofd; ‘Het is toch maar vijlen? Hoezo kan ik dat niet zonder hulpmiddel?’ Maar als ik dit wil blijven doen, heb ik een hulpmiddel nodig. En dat is toch een klein acceptatie moment; het lukt me niet op de ‘normale’ manier. Dat heel veel manicuren zo’n vijl hebben om het werk makkelijker te maken, denk ik dan niet bij na. Maar zij moeten ook goed op hun eigen handen passen.
In diezelfde week nog kocht ik een elektrische vijl en zocht filmpjes op om te zien hoe anderen ermee werken. Maar je moet er vooral zelf mee oefenen, van filmpjes leer je het niet. Ook al had ik de nieuwe vijl nu in huis, ik voelde toch wat “beginnersangst’. Om ervoor te zorgen dat ik er toch echt mee ga oefenen, heb ik het ‘oefenen vijlen en lakken’ in mijn weekplanning gezet. Die volgen gaat redelijk goed, dus de kans is daardoor kleiner dat ik er niet aan begin. Maar gewoon doen en dan weet ik gewoon dat ik het echt leuk ga vinden en (weer) plezier in zal krijgen!
Slikken en weer door dus, want ook dit zorgt er niet voor dat ik er mee ga stoppen. Het doel om een nagel- en handverzorgingshuiskamer te openen, staat nog steeds overeind. Alleen moet ik mijn plan om dat te kunnen doen, veranderen.
Alles op rolletjes
Iets anders wat ik nog kocht om het mezelf makkelijker te maken; een roltafel met wieltjes. Totdat ik die kocht, lagen alle spullen die ik al had in opbergbakken in mijn boekenkast. Voordat ik iemand op bezoek kreeg voor een behandeling, moest ik eerst alle spullen uit verschillende bakken pakken. Handig is anders… Bijna al mijn manicure spullen liggen nu in dit rol-ladekastje. Deze kan ik naast mijn werktafel neerzetten en eruit pakken wat ik dan nodig heb. Mijn werktafel staat niet meer vol met handel en ik hoef niet bij mijn gast / klant weg.
Ik had heel makkelijk bij de “obstakels” kunnen besluit om het allemaal dan maar niet te doen. En mijn gekochte spullen weer te verkopen en helemaal geen elektrische vijl in huis te halen. Maar ik vind het een te mooie nieuwe wereld die ik ontdekt heb! Dus ik ga ermee door, ook als ik nog meer uitdagingen tegenkom. En die uitdagingen kan ik aan als ik in oplossingen blijf denken en vooral kijk naar de mogelijkheden.
Als het plan niet werkt, verander het plan. Niet het doel.
Wow! Geweldig dat je niet opgeeft, maar dat je denkt in oplossingen waardoor je uiteindelijk gaat bereiken wat je graag wilt! Trots op jou!
Ik ben het eens met Joyce!
Een goede zin ook, die boven je bureau hangt en waarmee je de blogpost afsluit. Een goede om te onthouden 🙂
Van theorie naar praktijk: in die fase zit je nu als beginnend ondernemer. Oplossingen zoeken en vinden voor alle praktische uitdagingen waar je nu mee te maken krijgt. Volgens mij lig jij prima op schema….
Succes!